Cześć! Dziś troszkę odmienna forma ze względu na zbliżające się wielkimi krokami Święta. Do lunchboxów wrócimy niebawem, a tym czasem chciałabym się z Wami podzielić moimi nieodłącznymi skojarzeniami z Wielkanocą.
Po pierwsze to bez bicia przyznaję, że nie przepadam za tymi Świętami. Boże Narodzenie zdecydowanie wygrywa klimatem i jakimś takim bardziej przystępnym wymiarem. Zarówno jeśli chodzi o to, co dzieje się w kalendarzu liturgicznym, jak i kalendarzu świąt państwowych. Narodziny zawsze będą miały mocno ludzki i radosny wymiar. Zmartwychwstanie niby też radosne, ale już ten przedrostek „zmartwych” powoduje skojarzenie ze śmiercią, a więc z założenia czujemy, że musiało się wydarzyć coś złego. Druga sprawa natomiast, że procentowy udział dni lamentu w stosunku do dni radości podczas całego okresu przeżywania tego Święta jest zabójczy, chciałoby się rzec. Ogólny bilans przeważa w stronę łez. Nie wzbudzają więc te Święta mojej sympatii. Bo i pewnie nie muszą. Wiem, że kwestia wiary jest bardzo, ale to bardzo indywidualna i daleko mi od jakichkolwiek ocen. To po prostu moje odczucia na ten temat.
Tak czy siak jest to kolejna okazja, by spotkać się z tak dawno nie widzianymi. Żeby usiąść, popatrzeć sobie w oczy i powspominać, czasy gdy byli jeszcze inni, których nie ma i gdy nie było jeszcze tych, którzy są. Jak ten Dzień Świstaka, niby za każdym razem taki sam, a co rok trochę inny. Są jednak rzeczy, które się nie zmieniają. Zwane tradycją, rytuałem lub przyzwyczajeniem. Najczęściej blisko związane z zastawionym stołem. No bo gdzie to spotkanie miałoby się w końcu odbyć, jak nie przy stole?
I tak to właśnie jest, że choćbyśmy się zarzekały z moją Mamą, że w tym roku to już na pewno nie stoimy przy garach, to co jak co, ale tą babkę to zawsze któraś gdzieś musi przemycić!
W moim rodzinnym domu jest taki czarodziejski zeszyt w czarnej okładce. Kratka ma turkusowy kolor, a kartki mają żółtawy nalot. Na wielu stronach wdzięczą się smaczne kleksy. Czasami całkowicie przysłaniają treść. To jednak nieważne. Bo odtwarzamy ją od lat. Dokładnie tak samo.
W moim obecnym domu jest pewien zeszyt w kolorowej okładce. Linie są delikatne i równe, a strony spragnione dotknięcia tuszem. Kilka z nich nosi już dumnie swoją kulinarną poezję. Na jednej kropla wody rozmyła starannie kaligrafowane proporcje. Nieważne. Bo odtwarzamy je od lat. Dokładnie tak samo.
Nic nie przenosi mnie tak szybko w ten pozytywny aspekt Świąt jak zapach ciasta unoszący się w całym domu późnym wieczorem, gdy wszyscy zajęci są sobą, a ja stoję…
| Czas przygotowania | 15 min |
| Czas oczekiwania | 1 h |
| Porcje |
blacha
|
- 6 jajek
- 1 kostka margaryny
- 1 szklanka cukru
- 2 szklanki mąki
- 2 łyżeczki proszku do pieczenia
- 2 łyżki octu
- 2 łyżki oleju rzepakowego
- 1 torebka cukru wanilinowego
Składniki
|
|
- Piekarnik nastawiam na 180° C na program góra i dół (bez termoobiegu).
- Oddzielam białka od żółtek.
- Do białek dodaję odrobinę soli i ubijam na sztywną pianę.
- Żółtka, margarynę pokrojoną w kostkę, cukier i cukier wanilinowy ucieram na gładką masę.
- Do ucieranej masy dodaję stopniowo mąkę wymieszaną z proszkiem do pieczenia.
- Do stale ucieranej masy dodaję łyżka po łyżce piany z białek, olej i ocet.
- Tak przygotowaną masę wlewam do prostokątnej dużej formy "keksówki" i piekę ok. 1 h bliżej dolnej grzałki piekarnika.
Brak komentarzy